Zaterdag 24 t/m maandag 26 september
In alle vroegte vertrekken we uit Coinjocks. Het weer is nevelig en de eerste uren varen we op ons eigen zicht en de radar.
Mist op het water heeft altijd haar eigen charme, vooral als de zon haar best doet door te breken. Door de optrekkende mist heen zien we het wrak van een (af)gezonken boot boven het water uitsteken, een ongeluk of was iemand haar beu?
Het vrijwel onbewoonde slingerend waterlandschap van de ICW met haar moerassen, meren en kanalen wordt na enige uren onderbroken door wat meer bebouwing aan de oevers. Landhuizen met lange steigers voorzien van afdakjes met bbq’s en bootliften, motorhomes en trailers. Zwaaiende mensen op de oevers en cirkelende roofvogels boven de bossen. We steken een meer over richting Belhaven, de volgende en laatste stop in ons ICW traject.
Aangekomen bij Belhaven in de veronderstelling bij een jachthaven aan te leggen worden we begroet door een senioren club op hun eigen overdekte “happy hour” steiger, zoals later zal blijken. Vol enthousiasme maar wel gedecideerd verwijzen ze ons naar de even verderop gelegen stadshaven. Maar niet eerst na ons uitgebreid te hebben gevraagd naar onze herkomst, reis en bestemming. Hebben ze ook wat om over te vertellen……
Het gemeente-haventje blijkt prima en niet veel later komt Dave, een van de pensionada’s van de “happy hour” steiger ons begroeten en bied ons spontaan aan met de auto naar de plaatselijke Food Lion supermarkt te rijden. “I’ts far to warm for a walk on a hot and muggy day” luidt zijn motivatie voor deze sympathieke geste. Nog bedankt Dave!! Na een rondtoer door het dorp en afscheid te hebben genomen van Dave en hem ons blog adres te hebben doorgegeven begeven wij ons naar een horeca gelegenheid voor bier en Wifi.
Bij het eerste adres is het bier goed maar de wifi slecht, het werkt domweg niet. Dus verder naar de volgende gelegenheid, de “Racktime” genaamd. Het blijkt een kroeg die onder het excuus van een privat bar haar klanten in de gelegenheid stelt om bij hun borrel lekker te kunnen roken, een absoluut unicum. Dat merken we bij binnenkomst. Een sterke tabaksgeur in combinatie met onvervalste country music, pooltables en gokmachines tegen de muren zorgt voor een geheel eigen sfeer. De aardige barkeepster begroet ons enthousiast en informeert nieuwsgierig naar ons reilen en zeilen. De wifi werkt, de mensen zijn zoals altijd aardig, kortom onze dag is weer compleet.
“s Ochtends weer vroeg de veren uit, het is 260 nm. naar onze volgende stop Charleston. Eerst nog 45 nm. door de ICW. Op dit traject geen oude bruggen en sluizen meer. Het vaart lekker door en warempel net na de middag varen we een oude bekende voor de derde keer voorbij. De 500 meter lange sleepboot met aanhangsel die nu een bochtig traject doorgaat. Goed is te zien hoe de twee duwbootjes het gevaarte de bocht doorsturen. Het blijft een bijzonder gezicht.
Rond drie uur verlaten we de ICW en varen weer het ruime sop op. Gunstige wind in de rug zorgt voor lekkere kruissnelheid van 8 knopen. De lange golfslag onder de boot door zorgt voor een rustig deinen.
Tegen de avond zie ik, achterop het dek zittend, een zwerm kleine rare vogels voorbij schieten die de golven induiken…..het blijken vliegende vissen besef ik een seconde later.
Diezelfde nacht hoor ik tijdens mijn wacht een raar geklapper buiten op het gangboord. Na enig zoeken met behulp van een zaklantaarn zie ik een vis amechtig op het dek happen naar adem.
Het is niet de enige, aangetrokken door de navigatie lichten vliegen ze het dek op.
Het water is te wild en de nacht te donker om ze het water in terug te gooien, te riskant.
De volgende ochtend verzamel ik ze, de diepvries in, voor de bbq.
We naderen Charleston, het loopt tegen de avond en over de marifoon worden we gewaarschuwd door een achterop komend groot containerschip, toch nog wat druk verkeer. Voor ons een tweemaster met de naam “Groninger”. Dat moet toch een Nederlander zijn. Ik laat u het weten, in een volgend blog….
