Plaats van de poolberen

Maandag 29 en dinsdag 30 augustus

We worden gewekt door een stralende zon met een strakblauwe lucht. Aupilatoq ligt op een rots met uitzicht op een driesprong van fjorden.

Tijd voor een foto en video shoot, de omstandigheden zijn perfect, de lucht is helder, de zon nog laag. Ik klim naar het helikopterplatform met schitterend uitzicht over de fjorden. Edzard en Peter varen uit, we hebben contact via de (portable) marifoon.
Overal groepen meeuwen als figuranten op de rotsen en in het water, mijn dag kan niet meer stuk.
In dit overweldigende landschapsdecor lijkt de de Four Seasons niet meer dan een nietig speelgoedbootje in een rotsvijver. Na een uur zitten de opnamen erop en varen ze terug het haventje in. Bij terugkomst tref ik Edzard en Peter aan in gesprek met een Deense wegwerker die samen met een paar anderen voor 30 weken gestationeerd zijn in het dorpje om de infrastructuur te verbeteren. Hij weet ons een hoop te vertellen. De shovels, het bouwmateriaal en andere apparatuur, alles wordt per schip aangevoerd. Er is ook een school met bij zijn weten met maar een leerling. Het is de vraag hoe lang zo’n nederzetting nog stand houdt.
We nemen afscheid van het beschutte Aupilatoq en varen naar het 50 mijl verderop aan zee gelegen Nanortalik (Inuit voor plaats van de poolberen). Na ruim een uur verlaten we het fotogenieke fjorden landschap en varen we de zee op. Direct is de harde wind voelbaar, en maakt het gladde water plaats voor korte driftige golven. In de verte doemt een gigantische, afgevlakte, rechthoekige door zeemist omfloerste ijsberg op. We stevenen erop af om deze kolos rond te varen en vergapen ons aan de massaliteit van deze ijsklont. Je kunt zijn afgestraalde kou voelen. In de ijsberg wetenschappen wordt een dergelijke vorm een tabilar genoemd. Zo heeft elke verschijningsvorm haar eigen benaming.
Bij het wegvaren blijf ik opnamen maken en op enige honderden meters zie ik plotseling een deel van de berg met veel geweld afbreken. Ik laat de jongens de opnamen zien en wanneer ik me omdraai zien we dat er nog veel meer afbreekt. We rennen naar het achterdek voor nog meer opnamen……helaas accu leeg! Even zo goed blijft het een spectaculair gezicht om te zien hoe de ijsberg desintegreert en uiteindelijk scheef in het water komt te liggen. Iets later realiseren we dat  we geluk hebben gehad. Wat als de berg ineen gestort was toen wij er op tientallen meters afstand  omheen voeren…..!
Inmiddels zijn we Nanortalik genaderd en varen we het oude haventje in om aan te leggen. Het blijkt te zijn afgesloten door een kabel en worden we verwezen naar de verderop gelegen industrie kade waar een visindustrie vol in bedrijf is. Het is pauze en de arbeiders komen nieuwsgierig naar buiten. Een local met Deens/Inuit achtergrond en goed Engels sprekend vertelt mij dat Nanortalik zo’n 1600 inwoners heeft, waarvan een paar honderd de zomers in afgelegen nederzettingen doorbrengen. Het heeft naast de visindustrie de nodige bedrijvigheid, er zijn verharde wegen en tientallen auto’s, scooters en quads rijden rond, ofschoon het wegennet niet meer dan enkele tientallen klm. kan zijn want ook Nanortalik kan alleen over water of per helikopter worden bereikt. In het ruim opgezette toeristenbureau annex souvenirwinkeltje kunnen we tegen betaling een wifi signaal bemachtigen. Edzard gaat de plaatselijke kliniek bezoeken, Peter snuist wat rond in de  winkels en ik loop naar het oude haventje voor wat couleur locale. Een weldadige rust heerst er rond het, door geel bloeiende bloemen omgeven houten kerkje, het weer is schitterend.
Evenals ik genieten een paar andere reizigers van de zon en het landschap.
Het toerisme is een opkomende bedrijfstak en niet zonder reden want je kunt er, al of niet, onder begeleiding van een gids schitterende (meerdaagse) berg- of wandel, kayak en vis dagtochten maken. Een youthhostel verzorgt er de overnachtingen.
Of we nog een dag langer blijven laten we afhangen van het weer. De heldere nacht is behoorlijk koud en de temperatuur zakt tot onder de 5 gr. C.
De volgende dag blijkt bewolkt, de bergen nauwelijks zichtbaar. We besluiten na het tanken te vertrekken.
Onze laatste lange meerdaagse (3 etmalen) oceaantocht, richting Labrador Canada. Bij vertrek wordt het op zee toch nog zonnig. Met hun koppen half in de wolken en aan hun voeten voor de kust nog een paar grillig gevormde ijsbergen, bieden de bergen van Groenland ons een laatste blik op hun schitterende eiland en waar ik zeer beslist, maar dan langer, nog een keer heen wil.

Please follow and like us:

5 gedachten over “Plaats van de poolberen”

  1. Als ik het kaartje begrijp zijn jullie in New Foundland en de plas over! Fantastisch wat een tocht!
    Mooie verslagen…Boys wat een prestatie! Mooi vervolgen deze reis…groeten en kussen van Em
    GG

    1. Hallo Daar!
      We zijn inderdaad in New Foundland (Norris Point in Rocky Harbour) en hebben weer internet dus kunnen jullie commentaar en goede wensen ook weer lezen.
      Bedankt!
      Kunnen vandaag niet verder wegens zeer harde wind en hoge golven (staartje van de hurricanes)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *