Kapiteinspet en andere gewichtige zaken

Goedemiddag allen,

Het is 23 november 8 uur plaatselijke tijd in St.George Bermuda De laatste keer dat ik u berichtte is al weer enkele dagen geleden.
Sindsdien is er het nodige gebeurd.


De wasmachine en droger draaiden overuren.
De boot is grondig gereinigd met stofzuiger, vaatdoekjes en zemen.
Vooral Joost was niet stuiten, terwijl de anderen af en toe de tijd nemen om even koffie te drinken poetst hij onvermoeibaar door.
De Bimini is afgebroken, aan dek in het zonnetje zitten is er denk ik niet meer bij.  Bovendien vangt hij veel wind, niet goed voor de balans van het schip.

Peter is bezig vooruit te koken voor de dagen dat koken op zee wat lastiger is.  Rijst, chili con carne, vissoep, lekker hoor, het gaat allemaal de diepvries in. Het is een heel goede kok, hij kan zo mee doen aan Heel Holland Kookt, gaat hoog eindigen weet ik zeker. Het zit in zijn genen.
Een van zijn andere zonen, Arnaud, is kok in een beroemd drie-sterren restaurant in Parijs vlakbij het Champs Elysee waar Sarkozy met zijn liefje Carla Bruni altijd op kosten van het Franse volk kwam eten toen hij nog president.

Terwijl wij zo bezig zijn wordt de Four Seasons door menigeen bewonderd op de kade.
Er komen zelfs taxi’s en busjes voorrijden met belangstellenden, het bericht dat we hier zijn doet blijkbaar de ronde over het eiland.
Er worden ook veel vragen gesteld, waar we vandaan komen, waar we naar toe gaan. Naar de Azoren, naar Nederland? WoW!!!
Daar staan ze wel even van te kijken. Alsof we naar Mars varen.
Hoe hard gaat de boot, welke motoren zitten er ?
Hoeveel pk’s heeft hij?
Voor de geïnteresseerden:
2 Volvo Penta motoren type D9, elk 575 pk.
Typisch mannenvragen.

Een wat oudere man, beweert van Nederlandse afkomst te zijn, ik denk een jaar of zeventig, bleek aanvankelijk ook zeer belangstellend, maar uiteindelijk meer geïnteresseerd in zijn eigen verhalen.
Zo wist hij te vertellen dat hij meerdere huizen had, waaronder een op Bermuda en een op de Filippijnen alwaar hij getrouwd is met een Filipijnse van 26 jaar, ik sluit dat niet uit, maar ik heb haar niet gezien.
Verder was hij in het bezit van een aantal boten, ook niet gezien, en oreerde hij dat zijn vader walvisvaarder was, die zou de laatste walvis eigenhandig hebben doodgeschoten hebben met een machinegeweer.
Op hol geslagen Praatjesmaker.
Volgens mij woont hij gewoon, eenzaam en alleen in een hutje op dit eiland.

Nee dan een heel leuke dame, een schoonheid, ik denk van Indiase origine.
Zij was echt nieuwsgierig, en benieuwd naar onze plannen.
Zij was zelf, met haar man neem ik aan, zojuist met hun catamaran teruggekeerd in de haven van St.George.
Ze waren vier dagen onderweg geweest op weg naar de Azoren maar teruggekeerd wegens het slechte weer.
Voorlopig blijven ze hier een half jaar voor anker liggen en proberen het in het voorjaar weer.
Maar hoe wij dat nou gingen doen dat wilde ze weten.
Ze keek zo eens naar de Four Seasons en zei “Jullie hebben helemaal geen zeil”.
Klopt, het is een motorboot.
“Dus alles op de motor”?
“Ja.”

Stilte.

“Dan moeten jullie wel heel veel brandstof meenemen.”
Inderdaad.
“Zal wel een vermogen kosten.”

“Ja” antwoordde ik, “maar weet u mevrouw, ik golf niet, ik gok niet en ik ga niet vreemd”

Vol smachtende adoratie keek ze mij aan, in haar ogen las ik dat ik wel de Ideale Echtgenoot moest zijn.

En zo nam ze afscheid van mij terwijl ze in haar dinghy terugvoer naar haar catamaran.

Wat mij verder opviel aangaande mijn persoon.
Iedereen, van douanebeambte, tot olieboer tot havenmeester noemt mij Captain, vol eerbied en respect.
Ik word door hen met alle egards behandeld.

Kijk dat mis ik nou bij mijn bemanning.
Ik denk dat ik maar eens een kapiteinspet moet kopen.
Misschien dat dat helpt.

We zijn de afgelopen dagen ook druk geweest met de watermaker, die deed het maar niet wat we ook deden.
Er zijn zelfs twee technici van een bedrijf hier op het eiland geweest, die kwamen er ook niet uit, we moesten maar nieuwe membranen laten komen uit Amerika.
Dankzij de volharding van Peter Wierenga, die het niet zo maar opgeeft, hebben we de oorzaak van het niet functioneren gevonden.
Hij had de metersdikke handleiding nog eens doorgenomen en wat bleek : de persdruk op de membranen was veel te laag, i.p.v van 800 psi hadden we ‘m op 800 kPa staan, of omgekeerd, ben ik even kwijt.
In ieder geval, na even draaien aan de betreffende knop doet hij het weer en produceert weer 35 liter drinkwater per uur van topkwaliteit.
Iedereen blij, we kunnen weer douchen en wassen.
We zouden ook bijna niet zonder dat apparaat kunnen op de langste overtocht die ons te wachten staat.
In theorie wel, maar dan moeten we op zwaar rantsoen.

Om de zinnen te verzetten, even weg van de boot, zijn we eergistermiddag met de bus, vol schreeuwende en joelende schoolkinderen naar de hoofdstad Hamilton gereden, 20 km verderop.
Onderweg gezien dat het een groen eiland is.
Groen, zeker, maar onvruchtbaar, de tabaksindustrie heeft in het verleden alle grondstoffen uit de grond getrokken, zodat er niks meer groeit behalve uien, die zijn van absolute wereldklasse zegt men.
Alles moet dus geïmporteerd worden wat het heel duur maakt.
Drinkwater idem dito, 90 procent van het water is regenwater, elk huis heeft een dak van beton, dat het hemelwater opvangt via een ingenieuze constructie zodat er bijna niets verloren gaat.
Hamilton is een veel grotere plaats, het centrum is modern met mooie winkels, hier komen de toeristen van de cruiseschepen hun dure inkopen doen.
Het is ook het centrum van alle grotere verzekeringsmaatschappijen in de wereld.
Hier op Bermuda leven ze er van naast het toerisme.
Ik heb er trouwens een kapiteinspet gevonden die ik sindsdien draag.
Met de bus weer terug naar St.George, we moesten staan, maar zodra er een zitplaats vrij kwam werd die ingenomen door mijn bemanning, ik was de enige die nog stond bij aankomst in St.George, een uur rijden.
De pet heeft geen indruk gemaakt.

Iets over de geschiedenis van Bermuda.
De eerste bewoners waren Engelsen die hier schipbreuk leden en later vanuit St.George door zijn gegaan naar Jamestown in Virginia om daar de eerste kolonies te stichten in de VS.
St.George is nog zeer authentiek en nauwelijks veranderd sinds de zeventiende eeuw vandaar dat het Unesco werelderfgoed is.
Het was aanvankelijk ook de plaats waar de cruiseschepen kwamen, maar doordat die steeds groter worden kunnen ze hier niet meer aanleggen en gaan ze naar Hamilton.
Het is sindsdien economisch bergafwaarts gegaan met St.George, Er lopen hier dan ook nog al wat hangouderen rond, die verzamelen zich op het pleintje vlakbij de haven voorzien van de nodige alcohol om de dag door te komen.
Door het aantrekkelijk te maken voor superjachten probeert de plaatselijke jachtclub weer wat leven in de brouwerij te brengen en dat lukt steeds beter.

De boot is inmiddels nokkie nokkie opgevuld met brandstof, ook de bladdertanks.

Over opvullen gesproken, wij vullen ons aan de wal in de leuke restaurantjes ook op met eiwitten, vetten en koolhydraten aangevuld met vitaminen uit citrusvruchten. Voorlopig geen scheurbuik dus.

Na deze over het algemeen copieuze maaltijden wandelen we terug naar onze boot en drinken aan boord nog een kopje thee.
Jorrit vertelt, geïllustreerd door filmpjes op zijn laptop, over zijn avonturen met de Eurodam, de Prinsendam en de Maasdam en al die andere boten van de HAL en wat die allemaal meegemaakt hebben op hun reizen.
In stormen weggeslagen luiken, de Prinsendam die terug moest keren bij Kaap de Goede Hoop wegens een zware storm, de Veendam waarvan de boeg een meter korter was geworden door een klap op een enorm golfdal in een extreem tumultueuze zee.
We hebben het hier wel over schepen die drieduizend keer zo groot zijn als de Four Seasons qua tonnage.
Kortom, zeemansverhalen waarvan de rillingen over je rug lopen.
Vooral Joost lijkt hiervan te genieten, of juist ook niet, het is een beetje een doemdenker volgens Peter.
Ik noem dat masochisme.

Soms lijkt hij ergens anders met zijn gedachten, ver weg van de gesprekken die wij voeren.
Met dan opeens de vraag aan mij of het makkelijk weg varen is met onze boot.
“Ja, als je eenmaal binnen bent hoef je de motoren maar te starten.”
“Oh, dus daar zijn geen sleutels voor nodig met een speciale code”
“Nee, dat niet.”
“Dus makkelijk te stelen?”
“Ja, maar waar moet een dief er mee naar toe, zo’n boot is nogal zeldzaam, valt nogal op en met haar over schilderen kom je er niet.”
“Nee, ik bedoel in onderdelen verkopen.”
In onderdelen verkopen?
Hè.
Zo van Wie heeft er nog een hut nodig?
Of een compleet stuurhuis?
Of een stelletje patrijspoorten?
Of een nog in goede staat verkerende boeg?

Ik weet niet waar hij in zijn hoofd mee bezig, maar ik houd hem van nu af aan in de gaten.

Straks komen we in Nederland aan met een onherkenbaar geworden geworden, compleet gestript schip!
De bemanning ziet er waarschijnlijk tegen die tijd ook al heel anders uit.

Dat gaat niet gebeuren, het moet wel een beetje leuk blijven blijven voor familie, vrienden, kennissen, collega’s, TV Rijnmond, CNN, Den Haag Vandaag, DWDD, RTL Boulevard en niet te vergeten Radar en Nova Zembla, want er zal vast wel weer iets zijn wat niet deugt aan onze reis.
Dat we deze reis helemaal niet gemaakt hebben, dat het nepnieuws is ofzo, fakenieuws.

Dat is mijn grootste angst, dat mensen ons niet geloven, dat we deze reis helemaal niet gemaakt hebben.
Maar ik wil niet in deze gedachten vervallen, ik hou er over op, genoeg hierover.

Vanmiddag de laatste weersvooruitzichten afwachten, Jorrit heeft een bedrijf gevonden dat speciaal voor ons soort schepen elke dag een advies geeft over de route.

We wachten af.
Tot later.

Met vriendelijke groet,

Edzard Braam

Please follow and like us:

2 gedachten over “Kapiteinspet en andere gewichtige zaken”

  1. Beste mannen, mooi dat jullie weer wat op krachten zijn gekomen en je gezond volgepropt hebt, wat ik me afvraag, liepen jullie na al dat geslinger niet te waggelen als een stel dronken droppies?
    Mijn vrouw Corry had er altijd wel een week last van na een zee tochtje pas na een week liep weer normaal.
    Techneuten zijn jullie inmiddels wel geworden en echte doorzetters, knap dat de watermaker weer functioneert, zulke lui kunnen we in Groningen op de werf wel gebruiken ik laat het jullie dan ook maar even weten.
    Naar ik hoop ontvangen jullie voor een lange periode goede of redelijk goede weersverwachtingen zodat jullie met redelijke zekerheid daarvan aan de grote oversteek kunnen beginnen.
    Veel succes en sterkte gewenst namens de gehele crew van No Limit Yachts .
    Piet Wierenga.

  2. Prachtig verhaal weer. Leuk om op deze manier te lezen over jullie wel en wee tijdens deze reis. Succes met jullie trip en vooral een behouden vaart!

Laat een reactie achter op Theo & Marlies Kortenbach (No Limit - Meander) Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *