America Goodbye, The Four Seasons is Going Home

Hierbij het verslag van onze eerste dag, het is moeilijk schrijven want de boot schommelt nogal.

America Goodbye, the Four Seasons is Going Home

Na een jaar in Amerika te hebben gelegen en tentoongesteld te zijn op drie grote Boatshows, tweemaal in Fort Lauderdale en eenmaal in Miami, is de Four Seasons gisteren, 13 november aan de terugreis begonnen naar haar thuishaven in Nederland.

Even is gedacht om haar op een transportschip te zetten maar het leek ons toch mooier om haar op eigen kiel terug te varen via Bermuda en de Azoren.
Dan is ons uiteindelijke doel, een rondje Atlantic vol te maken tegen de klok in via de noordelijke route (de Viking route) werkelijkheid geworden.
De bemanning is iets gewijzigd in vergelijking met de reis naar Amerika toe. Joost, zoon van Peter, en Jorrit van den Burg , 1e officier op het cruiseschip de Eurodam, hebben de plaats ingenomen van Jurgen en Bas.

De weken voorafgaand aan het vertrek is de boot op alle fronten nagekeken en waar nodig voorzien van nieuw onderdelen door Peter Wierenga en zijn kameraad Luuk.
Er zijn twee extra brandstoftanks, zgn. bladdertanks, op het voor- en achterdek gelegd.
Dat zijn dikke rubberen matrassen waar de dieselolie in opgeslagen wordt, elk met een inhoud van 200 gallon, dit moet genoeg zijn om het langste stuk dat we varen van Bermuda naar de Azoren, 1700 zeemijlen te overbruggen.
Als laatste zijn eergisteren beide propellors vervangen, de eigen schroeven waren door elektrolyse dusdanig aangetast dat het niet verantwoord was om daar mee verder te varen.

Gisterenmiddag na het volgooien van alle brandstoftanks was het zover, de trossen los!
Na drie kwartier varen langs de huizen en paleizen van Fort Lauderdale de zee op richting Bahama’s.

So far, so good, prachtig weer, aangename temperatuur.

Verder de zee op bleken de wind en de golven toch heftiger dan verwacht. De (dwars)wind trok aan tot 25 à 30 knopen en de golven kwamen in hoger tempo op ons af en beukten op het schip.
De eerste spullen vlogen door de stuurhut. De magnetrondeur vloog open en de vuurvaste schalen en bakvormen kletterden op de grond, Een niet goed geborgde fles whisky, explodeerde in duizenden stukjes glas. Troep ruimen, Joost snijdt zich aan een glasscherf, dus de verbanddoos kon ook gepakt worden.
De whiskylucht verspreidde een dusdanig verschrikkelijk walm in de kombuis dat Jorrit zich genoodzaak achtte naar het achterdek te vluchten om daar de vissen te voeren. Hij is sindsdien niet meer in het stuurhuis of de hutten gesignaleerd, hij prefereerde het afgelopen nacht op het achterdek te slapen, warm ingepakt, met reddingsvest om en aangelijnd aan de boot.
Ikzelf voelde ook enige narigheid opkomen door het hevige rollen en stampen van de Four Seasons, het leek me verstandig om preventief enig actie te ondernemen.
Met opgestoken middelvinger, onderwijl F..ck You prevelend, beroerde ik het achterste van mijn keel wachtend op reactie.
Die kwam pijsnel, projectielbrakend ledigde mijn maag zich in twee keer. Appelrestanten.
Zo, dat luchtte op, ik was weer min of meer de oude .

Joost had zch ondertussen ook ontdaan van de banaan die hij even tevoren had verorberd. Die verliet zijn maag ook via dezelfde weg als waar hij was gekomen.

En hoe ging het met Peter, stoïcijns als altijd, niets aan de hand.
Zo, zei hij, de kok heeft vandaag zijn eerste vrije dag.

De ellende was hiermee nog niet ten einde. De bladdertank op het voordek was gaan schuiven richting  stuurboordrailing. Een van de straps was losgeschoten. Op handen en voeten, de zeegang was te heftig om te kunnen staan, met de reddingsvesten om, kropen Joost en ik naar het voordek om de tank extra te borgen, terugplaatsen lukte uiteraard niet meer met 800 liter in de tank.
Peter, op dat moment aan het roer, had het toerental al teruggebracht van 1000 naar 700. De snelheid liep daardoor wel terug van 8 naar 5,5 knots. Veel harder kunnen we niet, het beuken, stampen en hakken wordt anders te erg.

Zo voeren we de pikdonkere nacht in. Peter was tot tien uur gisteravond  uur aan het roer, daarna heb ik tot zes uur vanochtend aan het roer gezeten. Van het oorspronkelijke wachtschema kwam uiteraard niets terecht, zo lang er zieken zijn moeten we improviseren.
Het is nu dinsdagmiddag kwart voor twee, Jorrit leeft een beetje op maar zit nog steeds op het achterdek. De zon schijnt, de wind is iets gaan liggen, maar schijnt de komende 24 uur weer toe te nemen tot 25 à 30 knopen NNO, dat heeft Peter vernomen van een voorbij komend cruiseschip waar hij contact mee heeft gehad.

Over een aantal uren gaan we de bocht om bij de Bahama’s en sturen we op naar 060 graden richting Bermuda, we krijgen dan de wind meer meer van voren, hopelijk minder rollen, maar misschien iets meer stampen.
Tot zover mensen, we gaan stug door.

IF THINGS ARE GOING TOUGH, THE TOUGH ONES ARE GOING!

Gegroet, Namens de bemanning, Edzard

Please follow and like us: